NURKOWANIE MARYNARKI WOJENNEJ USA

Początki programu nurkowego w marynarce wojennej są nieznane, jednakże oficjalne archiwa wskazują, że program został zapoczątkowany w 1912 roku przez Georgea Stillsona.

Katastrofa okrętu podwodnego USS F-4 w 1915 roku wpłynęła na reakcję opinii publicznej i rządu, podobnie jak incydent okrętu podwodnego USS Tresher (1963). Wpłynęły one znacznie na zainteresowanie nurkowaniem. Pierwsza szkoła nurków marynarki wojennej USA została otwarta w 1915 roku. Słynna jednostka nurków eksperymentalnych marynarki wojennej (NEDU) powstała w 1927 roku. Eksperymentalne nurkowania na mieszankach tlenu i helu rozpoczęły się w latach 1930 i były wykorzystywane w ratowaniu okrętu podwodnego USS Squalus (1939). W czasie drugiej wojny światowej, odkryto potencjał wykorzystania nurków w wojsku. Sławna jednostka saperska USN Underwater Demolition Team została założona w roku 1943. Personel tej jednostki rekrutowano z jednostek Batalionów Konstrukcji Navy (Navy Construction Battalions), Podwodnych Zwiadowców i Marynarzy Ochotników NAVY (Navy/Marine Scout and Raider Volunteers), oraz Biura ds. Strategicznych (Office of Strategic Services (OSS)). Początkowo żołnierze z jednostki tzw. „Frogman”, z czasów drugiej wojny światowej, pływali po powierzchni, służyli do szybkiego rozpoznania i niszczenia wrogich jednostek. W czasie wojny, automaty nurkowe były wykorzystywane w ograniczonym zakresie. Pierwszy automat z obiegiem otwartym został użyty przez komandora Francisa Douglasa Fanea w roku 1947. Personel UDT Navy był wykorzystywany w akcjach w Korei i Wietnamie.

Jednostki SEAL (Sea-Air-Land: Morze-Powietrze-Ląd) ONE i TWO zostały zatwierdzone przez prezydenta J.F. Kennediego 1 stycznia 1962 roku. Te specjalne grupy bojowe zostały zorganizowane do przeprowadzania niekonwencjonalnych akcji, przeciw partyzantce i tajnych operacji w środowisku morskim i rzecznym. Nurkowanie to jedynie jedna z wielu części szkolenia SEAL.

NURKOWANIE SATUROWANE

Eksperymenty z życiem w środowisku hiperbarycznym rozpoczęto we wczesnych latach 1930. Koncepcja nurkowania saturowanego i życia w habitatach została zapoczątkowana przez G. Bonda (oficera medycznego okrętów podwodnych marynarki wojennej USA). W 1964 roku, na Bermudach przeprowadzono pierwszy amerykański eksperyment w zakresie życia pod wodą SEALAB 1, umieszczając go na głębokości 58 metrów. SEALAB II i inne projekty stanowiły część programu Men- in-the-Sea. Na drugiej półkuli Jacques Cousteau przeprowadził serię programów związanych z życiem i pracą pod wodą zwanych CONSHELF, z udanym zanurzeniem CONSHELF 3 na 100 m przez 28 dni. Bardziej aktualnie, programy TEKTITE, HYDROLAB i AQUARIUS umożliwiły naukowcom użycie technik saturacyjnych w nurkowaniu.

Pierwszym komercyjnym zleceniem na nurkowanie saturowane było zlecenie przeprowadzone latem 1965 rok na tamie Smith Mountain Dam w Virginii. Nurkowie pozostawali na głębokości 60 metrów nawet do pięciu dni, z wykorzystaniem systemu Westinghouse Cachalot. Ten sam system wykorzystywany był w kolejnym roku, podczas pierwszego nurkowania saturowanego w Zatoce Meksykańskiej na głębokości 73 metrów. W 1967 roku, głębokość robocza wynosiła już 180 metrów. Nurkowie Comexu (Francja) w 1970 roku podnieśli poprzeczkę nurkując na 250 metrów. W 1988 Comex wykonał nurkowanie saturowane z użyciem wodoru-helu-tlenu na głębokość ponad 500 metrów, z wypłynięciem do 530 metrów. Pomimo, że nurkowie są technicznie i fizjologicznie zdolni do pracy na takich głębokościach, niektórzy twierdzą, że praktycznym limitem dla prac podczas nowoczesnego nurkowania saturowanego jest 230 metrów.

Przemysł nurkowy wymuszał głębsze nurkowania z dłuższym pobytem na głębokości. W latach 1970 prace wykonywane były na głębokościach przekraczających 300 metrów. Nurkowania w komorach eksperymentalnych sprawdzały możliwości funkcjonowania nurka poniżej 600 metrów. System dzwonu saturacyjnego stał się filarem przemysłu nurkowego. Nowy, samodzielny aparat nurkowy z obiegiem zamkniętym dostosowany do mieszanek gazów, umożliwiał pozostanie nurkowi na głębokości poniżej 300 metrów do 6 godzin. Zwiększone zapotrzebowanie na nurków komercyjnych w przemyśle naftowym i inżynierii morskiej, zapoczątkowało nową erę w nurkowaniu. W ciągu dekady przemysł nurkowy dokonał ogromnego postępu, głownie dzięki wpływom komercyjnym, a nie wojskowym.

SKAFANDER ATMOSFERYCZNY

Pierwszy system skafandra atmosferycznego powstał około 1715 roku. Dopiero jednak, gdy w 1920 roku Joseph Peress zaczął pracować nad hydraulicznym stawem, doprowadziło to do zbudowania w 1933 roku udanej konstrukcji skafandra nurkowego. Pomimo, że używano je w latach 1930, skafander pozostał zapomniany aż do lat 60. W 1968 brytyjska firma dostrzegła potencjał takiego systemu nurkowego. Było to użyteczne rozwiązanie dla przemysłu platform wiertniczych, co przekonało Peressa do pomocy przy stworzeniu kolejnej wersji skafandra. Skafander nazwano JIM, od imienia pierwszego nurka Jima Jarreta. Jarret użył skafandra podczas misji ratowniczej Lusitanii, na głębokości 150 metrów. Koncepcja skafandra atmosferycznego odgrywała dominującą rolę podczas nurkowań dla przemysłu platform wiertniczych w latach 1970 - 1980. Teraz stały się możliwe nurkowania głębsze niż na 500 metrów, bez skomplikowanych problemów fizjologicznych i logistycznych związanych z saturacją i dekompresją. Wynurzenie z nurkowania na 300 metrów, zajmowało raptem kilka minut, w porównaniu do ośmiu dni dekompresji bez skafandra.

Zwiększone koszty operacyjne, ryzyko, ubezpieczenie i rozwój technologiczny spowodowały, że nurkowanie saturacyjne uzyskały niższy priorytet w zakresie opcji nurkowania komercyjnego. W latach 1980 nastąpił znaczny rozwój robotyki podwodnej. Zdalnie kierowane pojazdy podwodne (ROV) rzuciły wyzwanie dla nurka saturacyjnego i JIM. W latach 1990 podwodne roboty stały się podstawowymi narzędziami pracy. Czy nurek zostanie zastąpiony? Niezupełnie! Rola, jaką nurek odegra w pracach podwodnych nie będzie taka sama jak w latach 1960 i 1970. Najbliższa przyszłość oferuje wiele ulepszeń w zakresie aparatów nurkowych, techniki i fizjologii, które wpłyną na rozwój badań dotyczących nurkowania komercyjnego, sportowego i wojskowego.

Historia nurkowania jest złożona i ciekawa, więc trudno podsumować ją na kilku stronach.

Każdy przyszły nurek uważa aspekty historyczne za fascynujące i pouczające. Musimy pamiętać, że doszliśmy do obecnego poziomu zaawansowania technologicznego, próbując budować lepszą przyszłość.