NURKOWANIE REKREACYJNE

Nurkowanie sportowe i polowania na ryby były praktykowane w wielu krajach europejskich
w latach dwudziestych 20 wieku, a w USA zyskało popularność pod koniec lat 20. Na zachodnim wybrzeżu łowcy ryb i ratownicy zanurzali się w głębinach Pacyfiku z maską, fajką i płetwami, bez ochrony termicznej, co jest sporym wyczynem. Do wczesnych lat 1950, gdy sprzęt stał się powszechniejszy, nurkowanie z akwalungiem zyskało na popularności. Aby zrozumieć ewolucję eksploracji i rekreacji podwodnej, należy cofnąć się do późnych lat 1940. Cousteau i Gagnan wymyślili akwalung w 1943 roku. Jednakże, pierwszy akwalung na sprężone powietrze został przywieziony do USA w 1947 roku, przez komandora Francisa Douglasa Fanea, działającego w podwodnych grupach saperskich marynarki wojennej.

W 1949 młody student biologii morskiej w Instytucie Oceanografii w Scripps, Conrad Limbaugh, otrzymał akwalung od komandora Fanea, rozpoczynając nową erę w zakresie nurkowań naukowych i rekreacyjnych SCUBA. W 1950 roku w Scripps opracowano program szkolenia dla nurków naukowych i rekreacyjnych. Bev Morgan, Ranisy Parks i Al Tillman byli jednymi z pierwszych nurków SCUBA, wyszkolonych w programie Scripps. W 1951 roku poprowadzili oni Podwodny Program Hrabstwa Los Angeles i wtedy narodziło się nurkowanie rekreacyjne SCUBA w USA. Pojawiła się też konkurencja, w postaci Davida Owena, młodego mężczyzny pracującego w Instytucie Oceanografii Woods Hole, który wspomagał rozwój SCUBA na wschodnim wybrzeżu. W 1955 Owen opublikował podręcznik dla nurków korzystających ze sprężonego powietrza, pierwszy podręcznik nurkowania SCUBA, aktualnie klasyk.

Akwalungi zostały za pierwszym razem udostępnione szerokiej publiczności USA przez Rene
Bussoz w Westwood Village w Californii w sklepie Rene Sports. Około 1950 Cousteau bezskutecznie próbował zainteresować kogoś w USA swoim nowym modelem akwalungu. Rene skontaktował się z nim i Cousteau zgodził się sprzedać mu 20 akwalungów. Krótko potem Bussoz odkrył, że nikt nie napełni francuskich butli, ponieważ nie miały homologacji ICC. Całe szczęście udało mu się je podstępem napełnić na niepodanym z nazwy uniwersytecie. W ciągu jednego roku Bussoz sprzedał jedynie 20 akwalungów. Gdy Cousteau zapytał Bussoza o ponowne zamówienie, jego partnerzy odradzili to tłumacząc: „rynek w USA jest nasycony”.

Krótko potem marynarka wojenna USA zaczęła kupować akwalungi, szkoląc do ich użycia
podwodne jednostki saperów (UDT). Gdy pojawił się film Frogmen, w którym zagrał Richard Widmark, społeczność zwróciła uwagę na akwalung. Bussoz wykorzystał zamówienia marynarki wojennej i popularność akwalungu, do założenia firmy U.S. Divers Company.

W latach 1950 liczne kluby, stowarzyszenia nurkowe i lokalne organizacje rozpoczęły naukę
nurkowania z akwalungiem, a nawet certyfikowanie instruktorów. Pierwszy akredytowany kurs instruktora nurkowania został przeprowadzony przez YMCA w roku 1959. National Association of Underwater Instructors (NAUI) przeprowadziła pierwszy program certyfikacji instruktorów nurkowania w roku 1960. Professional Association of Diving Instructors (PADI) rozpoczęła certyfikować instruktorów około 1968.

Wiele czynników miało wpływ na rozwój nurkowania sportowego. Uproszczenie aparatów nurkowych, programy treningowe i wykorzystanie sprzętu przez oddziały marynarki wojennej, takie jak Podwodne Oddziały Saperskie (UDT), a także Sea, Air and Land Teams (SEALS), zwiększone zainteresowanie ekologią, oceanografią i powiązanymi dyscyplinami, spowodowały skierowanie uwagi na nurkowanie. Ostatecznie, nurkowanie sportowe zyskało na popularności dzięki rosnącemu zainteresowaniu rekreacją.

NURKOWANIE NAUKOWE

Pierwsze odnotowane nurkowania naukowe wykonywał H. Milne-Edward w roku 1844. Z upływem lat wiele nurkowań naukowych odbywano na wstrzymanym oddechu, z hełmem nurkowym lub obiegiem zamkniętym. W  dziewiętnastym wieku, wykonywano także liczne nurkowania na potrzeby ekspertyz inżynieryjnych. W późnych latach 1940 geologowie wykonując obserwacje, zarówno podczas nurkowań w płytkich, jak i w głębokich wodach, używali aparatów zasilanych z powierzchni. W roku 1949 w USA Conrad Limbaugh wprowadził nurkowanie naukowe na systemach autonomicznych w Instytucie Oceanografii Scripps. W 1950, Limbaugh ustanowił pierwszy formalny program nurkowań naukowych wraz z kursami szkoleniowymi. Od roku 1949, Scripps i Navy Undersea Warfare Center (Centrum Działań Podwodnych Marynarki Wojennej) w La Jolla w Kalifornii miała największe grupy nurków naukowych na świecie. Aktualnie, prawie wszystkie grupy badające środowisko słodkowodne i morskie, korzystają z usług nurków na różnych stopniach wyszkolenia.