Znaleziska przedmiotów z muszli morskich w prehistorycznych miejscach zamieszkanych przez ludzi, świadczą o tym, że nurkowie szukali w morzu pożywienia, na długo zanim odnotowała to historia. Pierwsze wzmianki mówią o poławiaczach gąbek z Krety (3000 p.n.e.) i poławiaczach pereł z Chin (2200 p.n.e.). W czasie wojny trojańskiej wykorzystywano nurków wojskowych (około 1194 p.n.e.). Działalność nurków wojskowych została opisana przez Herodota (5 wiek p.n.e.) i w Iliadzie Homera (przed 700 p.n.e.). Aleksander Wielki użył nurków przeciwko obronie Tyru (333 p.n.e.) i miał samodzielnie zostać opuszczony w dzwonie nurkowym.

 Arystoteles (4 wiek p.n.e.) pisał o dzwonie nurkowym. Przed tymi czasami nurkowano na wstrzymanym oddechu, na głębokości raczej nieprzekraczające 30 metrów. Dzwon nurkowy stał się najważniejszym urządzeniem na kolejne 22 stulecia, aż do 1800 roku. W 1691 Edmund Halley opatentował wielki i skomplikowany dzwon nurkowy. Powietrze doprowadzane było poprzez opuszczanie beczek ze świeżym powietrzem, co umożliwiało wykonywanie nurkowań na 20 metrów trwających 90 minut, w czasie których nurkowie wykonywali wycieczki na wstrzymanym powietrzu, wokół dzwonu.

DOSTARCZANIE SKOMPRESOWANEGO POWIETRZA

W 1770 ogromnym osiągnięciem było zastosowanie ręcznego kompresora powietrznego. Pozwoliło to LeHavre`owi (1774) na stworzenie dobrze działającego hełmu nurkowego z wężem. Nurkowanie na skompresowanym powietrzu dostarczonym z powierzchni, rozpowszechniło się około 1800 roku i praktycznie nie zmieniło się do połowy lat 1950. Czynnikiem, który na to wpłynął było podniesienie H.M.S. Royal George. W celu dokonania tej akcji, w roku 1837 Augustus Siebe wynalazł i udoskonalił hełm nurkowy i zamknięty skafander. Hełm Siebe i zamknięty skafander były głównym sprzętem używanym do pracy nurków od 1837 do 1960 roku. W 1905 roku marynarka wojenna USA rozwinęła projekt hełmu Siebe z 1837, tworząc hełm nurkowy Mark V.

Rozwój nurkowania od 1837 do obecnych czasów zależny był od dwóch czynników: ulepszenia kompresora powietrznego i badań fizjologii hiperbarycznej. W czasie rewolucji przemysłowej, kompresor został ulepszony. Jednakże badanie fizjologii nurkowej odbywało się powoli. W 1878 Paul Bert rozpoczął badanie nad skomplikowanymi procesami absorpcji azotu i jego eliminacji w tkankach.

Pierwsza komora do leczenia choroby dekompresyjnej powstała w celu wsparcia nurków kesonowych

w czasie budowy pierwszego tunelu pod rzeką Hudson w Nowym Jorku (1893). W 1907 John S. Haldane opublikował pierwsze tabele dekompresyjne dla nurków, opierające się na pracy Paula Berta.

SCUBA

W 1680 włoski ksiądz i biolog Giovanni Alfonso Borelli wynalazł SCUBA, bazując na teorii, że ciepły wydech nurka może zostać ponownie wykorzystany po schłodzeniu i kondensacji. Nie trzeba mówić, że teoria ta nie zdała egzaminu, ale był to krok w stronę uwolnienia nurka. Borelli eksperymentował także z płetwami i urządzeniami do kontroli pływalności. W 1835 roku Amerykanin, Charles Condert skonstruował zestaw SCUBA, który składał się z hełmu, elastycznego stroju i pojemnika na skompresowane powietrze wokół talii nurka. Miało to znaczący wpływ na konstrukcję przyszłych urządzeń nurkowych. Francuz Rouquayrol w 1865 roku wynalazł system regulatora podającego powietrze. Pomimo że jednostka ta była zasilana wężem z powierzchni, miała znaczny wpływ na rozwój urządzeń SCUBA. Juliusz Verne dokładnie opisał to urządzenie w swojej książce: „Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi”, a w chwili wydania książki było ono wykorzystywane od czterech lat.

 W 1878 Henry Fleuss i Robert Davis wynaleźli tlenowy rebreather o obiegu zamkniętym, w którym wykorzystano chemiczny absorbent dwutlenku węgla. Był to początek długiej listy tlenowych aparatów SCUBA o zamkniętym obiegu, aż do wynalezienia półzamkniętego aparatu SCUBA na mieszaninę gazów przez Dr Christiana Lambertsena. W 1924 Yves le Prieur wynalazł samodzielny aparat SCUBA z zaworem ręcznym. W 1942 Jacques Cousteau i Emile Gagnan wynaleźli aparat SCUBA z systemem „na żądanie”, który do dziś używany jest na całym świecie